„Dziecko z pyłu” Weroniki Mliczewskiej wygrywa Konkurs Nowe Filmy Polskie | WATCH DOCS

W tym roku o Nagrodę w konkursie Nowe Filmy Polskie walczyło sześć filmów. Jury w składzie Michał Merczyński, Paulina Reiter i Anna Wydra przyznało Nagrodę Główną filmowi „Dziecko z pyłu” Weroniki Mliczewskiej.

Nagrodę główną przyznajemy filmowi, o którym możemy z pełną odpowiedzialnością powiedzieć, że jest dokumentem doskonałym. To film poruszający emocjonalnie, wielowymiarowy, ambitny intelektualnie, ostry w krytyce społecznej, jednocześnie intymny i podejmujący sprawę publiczną, prywatny i polityczny, mówiący o sprawie historycznej, ale też niezwykle aktualny. To film o tym, jak długie macki ma wojna — dotyka zawsze kilku pokoleń. To opowieść o dojmującym braku ojca, o dyskryminacji rasowej i o systemie, który, choć pozornie próbuje człowieka ratować, porzuca go znów na pastwę losu i ponownie oddziela go od rodziny. To obraz piękny wizualnie, z czułością śledzący długą i bolesną drogę bohatera do odzyskania tożsamości, poczucia godności i spokoju ducha. Łzy smutku i łzy radości pana Sanga, niezwykłego bohatera filmu “Dziecko z pyłu” w reżyserii Weroniki Mliczewskiej, pozostaną z nami na zawsze. 

Wyróżnienie otrzymał film Natalii Koniarz “Silver”:

Za porażający obraz wyzysku, którego, niestety, wszyscy jesteśmy beneficjentami, używając elektroniki czy korzystając ze sztucznej inteligencji. “Silver” przedstawia los rodzin — matek, ojców i dzieci — którzy żyją w skrajnym ubóstwie i pracują z narażeniem życia w boliwijskiej kopalni srebra. Obserwujemy degradację środowiska i brak solidarności społecznej. To obraz, który budzi sprzeciw i pytania o to, jak to możliwe, że świat nadal tak wygląda? Zdjęcia w trzewiach góry budzą grozę. Pragniemy nagrodzić nie tylko wagę tematu i jego ujęcie, ale też odwagę ekipy. 

Nagroda Stowarzyszenia Kin Studyjnych
Jury w składzie: Michał Konarski, Michał Surówka i Maja Gomulska nagrodziło film „Silver" w reż. Natalii Koniarz 

Za niezwykłe połączenie formy i treści. Na uwagę i uznanie zasługują zdjęcia oraz praca kamery, pokazujące jak cisza może być poruszająca. Użycie szerokiego kadru w filmie dokumentalnym powoduje poczucie klaustrofobicznego zagrożenia, w którym różne formy guseł łączą się z ludzką chciwością. Złamanie klucza montażowego i wprowadzenie elementów realizmu magicznego nie podważa jednak jego dokumentalności, a jedynie dopełnia pozostałe elementy filmu, dzięki czemu tworzą one przemyślaną i spójną całość.